9.3.13

εφτά πολαρόιντ για τον Σαββόπουλο

1
Το καλοκαίρι του 1985 ο πατέρας μου σταματά το Opel Kadett του έξω από ένα δισκάδικο στην Αμφιλοχία. Είναι λεπτός, 34 ετών, με γυαλί που σήμερα θα το φόραγαν καλοντυμένα αγόρια και κορίτσια του κέντρου, με μουστάκι και πυκνό μαλλί. Μπαίνει μέσα και γυρίζει μετά από δύο λεπτά με μια κασέτα στρουμφάκια. Ήταν ο μόνος τρόπος για να σταματήσω να γκρινιάζω και να συνεχιστεί ήσυχα το ταξίδι για τη Λευκάδα. Αυτή είναι μια απο τις αγαπημένες ιστορίες των γονιών μου, πως επι μια εβδομάδα ακούγαν συνεχώς τα στρουμφάκια. 
Εγώ δεν την θυμάμαι αυτή την ιστορία. Θυμάμαι πράγματα πριν απο αυτό και πράγματα μετά από αυτό αλλά τη συγκεκριμένη ιστορία όχι. Γενικά, στις μόνες αναμνήσεις που έχω απο ταξίδια με αυτοκίνητο σε τόσο μικρή ηλικία ακούγεται η Συννεφούλα, η Σημαία από νάυλον και ο Καραγκιόζης του Σαββόπουλου.

2
Τον χειμώνα το 2010 έχω τσακωθεί με τη Β. Πίνω μόνος μου στο μπαλκόνι της Κυψέλης, βρέχει, φοράω ένα χοντρό μπουφάν όπως αυτά που φορούσαν οι στρατιώτες της Ανατολικής Γερμανίας και σκούφο και κάθομαι κάτω από την τέντα σε έναν παλιο καναπε που έχω βρεί στα σκουπίδια, στη γωνία Δροσοπούλου και Κεφαλληνίας. Αρχίζω ασυναίσθητα να μουρμουρίζω τη Συννεφούλα και τότε συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα τελικά γίνονται. Οταν ήμουν μικρός ήθελα τη Συννεφούλα χωρίς να ξέρω τι είναι και όταν μεγάλωσα τελικά τη βρήκα. Και αφενός δε μου άρεσε και αφετέρου τώρα δεν έχω κάτι να περιμένω.



Ειμαι 6 ετών και κάθομαι στο πίσω κάθισμα στην καινούρια Opel Ascona. Έχω κολλημένο το πρόσωπο στο τζάμι και σκέφτομαι "τούτο το παιδί που δεν έχει απόψε που να πάει, που να πάει". Δυσκολεύομαι να καταλάβω. Γιατί δεν πάει σπίτι του; Τι κάνει η μαμά του κι ο μπαμπάς του; Υπαρχουν παιδάκια μόνα τους; Και κάνουν παρέα με ενα λευκό σεντόνι και μια τρελή λάμπα;
Όταν μεγαλώσεις βλέπεις πως μπορείς να έχεις σπίτι, φίλους, οικογένεια, σύντροφο και ακόμη και τότε να μην έχεις που να πας.

4
Είμαι 17, είναι καλοκαίρι, ένας πάνκης γύρω στα 25 έρχεται σπίτι να αράξουμε. Δεν τον συμπαθώ πολύ, αλλά πηγαίνουμε μαζί σε κάτι συναυλίες και μου γράφει κασέτες με GBH, Amebix και Crass. Αράζουμε μονοι στο σπίτι και σε κάποια φάση μου λέει χωρις να το περιμένω "έχω φούντα αλλά δεν ξέρω να στρίβω". Στην αρχή γέλασα, αλλά του έστριψα δυο τρια τσιγάρα. Όσο έστριβα κοίταζε τα βινύλια. "Να πάρω να ακούσω αυτά; θα στα φέρω απο βδομάδα" λέει. Κράταγε το Ουαι του Χατζή και το Φορτηγό του Σαββόπουλου. Φυσικά τους εξαφάνισε, χαθήκαμε, θα ξεκόβαμε ούτως ή άλλως, είμασταν διαφορετικοί. Τον ξαναείδα μια φορά στα εξάρχεια πριν λίγα χρόνια και ούτε εγώ ούτε αυτός είχαμε όρεξη να μιλήσουμε, αλλάξαμε πεζοδρόμια και χαθήκαμε.

5
Χτες στο Gagarin. Είναι η πρώτη φορά που πάω μόνος μου σε συναυλία, η πρώτη φορά που βλέπω από κοντά τον Σαββόπουλο και η πρώτη φορά που κλαίω σε συναυλία. Μετά το διάλειμμα ανεβαίνω στον εξώστη, έχω αρχίσει να ζαλίζομαι από τις μπύρες και με έχει πιάσει μια μαλακία οπου δεν μπορώ να σταματήσω να δακρύζω. Θέλω να καπνίσω, γυρίζω δεξιά και βλέπω μια καλοντυμένη κυρία γύρω στα 55 να καπνίζει μόνη της. Της λέω "συγγνώμη, αλλά επειδή έχω συγκινθεί πολύ, μπορώ να έχω ένα τσιγάρο;" Μου δίνει και μου το ανάβει. "Το έχω κόψει, μου λέει, μόνο για τον Σαββόπουλο πήρα". "Κι εγώ" της απαντάω. Μου χαμογέλαει, μου λέει "μην το ξαναρχίσεις" και γυρίζει ξανά προς τη σκηνή με κόκκινα μάτια.
Μετά θυμάμαι πως σήμερα είναι τα γενέθλια του πατέρα μου και σκέφτομαι ότι αν ήταν στην Αθήνα θα του έκανα δώρο ενα εισιτήριο και ένα τσιγάρο.

6
Πριν δύο χρόνια, στο ξέσπασμα της κρίσης ο Σαββόπουλος λέει να στείλουμε τους μετανάστες σε νησιά. Δυσκολεύομαι να το διαχειριστώ, θυμάμαι τους γονείς μου να συζητάνε για τον Σαββόπουλο και τον Μητσοτάκη και πόσο μπερδευόμουν που δυο προσωπικότητες που προκαλούσαν στην οικογένεια τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα, ήταν τώρα στην ίδια θεματική συζήτηση. Κάθε σχέση έχει ένα αγκάθι, η πολιτκή είναι αγκάθι στην αγάπη μου για τον Σαββόπουλο, μπορεί να είναι παρεξηγημένος, μπορεί να είναι μαλάκας, δεν ξέρω, εγώ τον συγχωρώ κι ας με πληγώνει καμια φορά.

7
Χτες ξημερώματα. Είμαι στο αυτοκίνητο μιας σχεδόν άγνωστης κοπέλας, ήταν με τους φίλους μου σε ένα πάρτυ, δεν είχα καθόλου λεφτά πάνω μου, με όσα είχα ήπια μπύρες στο gagarin. Είμαι πλέον μεθυσμένος, της λέω είναι 4, κάνει ψωλόκρυο, δεν έχω μια, θα με αφήσεις κάπου στο κέντρο όπως κατεβαίνεις; Στην αρχή της βραδιάς έκλαιγα στον σαββόπουλο, μετά έπινα ουίσκι σε ένα υπόγειο όπου η Α. και ο Β. μου έβαφαν το πρόσωπο για να μοιάζω με γατούλη και τώρα είμαι στην Μεσογείων, ο δρόμος είναι άδειος, η κοπέλα μου μιλάει και λέει κάτι για δουλειές και για έναν γκόμενο που είχε αλλά ηταν μαλάκας κι εγώ δεν την ακούω καλά, προσπαθώ να θυμηθώ ποια είναι, αν της την έπεσα, αν μου την έπεσε, αλλά όχι, ευτυχώς τίποτα, φίλη των παιδιών είναι, της λέω ασε με εδώ σε παρακαλώ, καλά είναι. Μου λέει αν θες σε παω και στο σπίτι, δεν είναι κόπος, και της λέω όχι εντάξει και κατεβαίνω. 
Προσπαθώ να καταλάβω που κατέβηκα, βλέπω το Δρομέα, οκ σκέφτομαι, πάω στέκομαι από κάτω και του λέω "εσύ έχεις απόψε που να πας;". Δεν απαντάει, περιμένω λίγο ακόμη, τον βγάζω μια φωτογραφία, ένας ταρίφας μπαίνει στην Β. Σοφίας με 140 και λάστιχα που στριγγλίζουν στην άσφαλτο. Χαιρετάω το άγαλμα, το μόνο άγαλμα που φαίνεται να είναι πιο χαρούμενο από τους ανθρώπους, και περπατάω για το σπίτι λίγο πριν ξημερώσει. Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν τώρα να άρχιζε ναι χιονίζει και να ακουγόταν από κάπου το Ολαρία Ολαρά και αρχίζω να δακρύζω ξανά σαν πεντάχρονο κοριτσάκι.

 

27 σχόλια:

  1. σε καταλαβαίνω. πραγματικά για να τον κλαις είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. βρακί, πρέπει να σου ρίχνω καμιά δεκαριά χρονια.
    Εγώ είχα κλάψει έτσι στα 9/8 στην Αλεξάνδρας.
    Θαυμαστής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κι εγω τον συγχωρω.και μ αρεσε πολυ το κειμενο τουτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι έχω στο άλμπουμ μου τις ίδιες πολαρόιντ. Ή κάτι παρόμοιο...

    Συγκινήθηκα κι εγώ χθες πολύ -ειδικά με τον Μπάλλο.
    Ελπίζω την επόμενη φορά να παίξει ολόκληρο το Μακρύ ζεϊμπέκικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Σαββόπουλος και τα τραγούδια του δημιούργησαν κάτι που όσοι βλέπουν (και λοιδωρούν) μόνο το πολιτικό πρόσωπο της τελευταίας 25ετίας δεν πρόκειται να καταλάβουν: ένα "εμείς" κοινών ιστοριών και μικρών στιγμών. Όποτε διαβάζω κείμενα σαν το δικό σου λέω μέσα μου: "Αυτός είναι δικός μας φαίνεται..."

    ΥΓ. Εφτά πολαρόιντ εσύ, έντεκα Σαββόπουλους εγώ, σε ένα πολύ πιο φλύαρο κείμενο έξι χρόνια πριν: http://enteka.blogspot.gr/2007/06/blog-post_26.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάπι Ντέι

    Δεν έχει τι, δεν έχει πώς
    Της ταινίας μας το φως
    Μια κηλίδα μόνο σκάει
    Και το καίει και το γυρνάει

    Την ελένε Μακρονήσι
    Ο λαός έχει νικήσει
    Σκάει αλυσιδωτός
    Μες το αίμα του παντός

    Προδοσίες και ψευτιές
    Και μουρλές πολιτικές
    Όποιος λύγισε εκεί
    Λέω για πάντα έχει σωθεί
    Όχι που είναι στη ζωή
    Μα που υπόφερε πολύ

    Τέτοιο φως που αιμορραγεί
    Θέλω να αναστηθεί
    Με το τι και με το πώς
    Σαν καρκίνος θα με τρως

    Ξέρω ανθρώπους σαν και σας
    Που μου λεν μην τα ρωτάς
    Γύρω στο ’48
    Πέρασα από ‘κεί και ’γώ
    Ήταν μέρες φοβερές
    Η Μακρόνησος που λες

    Κι όμως τώρα που και γω είμαι κει
    Μες το φιλμ του Παντελή
    Νιώθω πρώτη μου φορά
    Τι σημαίνουν όλα αυτά

    Νιώθω άλλος κι άλλη μια
    Χαιρετώ με την γροθιά
    Δεν έχει τι, δεν έχει που
    Στις οθόνες του λαού

    http://www.youtube.com/watch?v=vOl3Bc168V4

    ...ένας σπίθας σκέτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κράτησα την Αμφιλοχία τους GBH και τον Δρομέα ανάμεσα σε τόσο ωραίες εικόνες.
    Να είσαι καλά βρακί!
    kospanti.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η διαφορά ηλικίας μου με τον Βρακί είναι πολύ μεγαλυτερη... 15-17 χρ.
    Ειδα τον Σαβ. πρωτη φορά στον Ρήγα, τέλη 1976, Αχαρνής α' εκτέλεση δυο φορές καπάκι επειδή μου 'χαν δώσει κατα λαθος διπλό κουπόνι εισοδου. Τελειόφοιτος εξαταξίου.
    Το '85 των Στρουμφ σε Καντέτ τον είχα ήδη ξεσκολίσει με Τραπεζάκια και ημιαπορρίψει στο φιασκο Ολυμπιακό Σταδιο

    Ακόμη πιο έκπληκτος με την επιρροή του Σαβ. διαχρονικά. Είναι ο Ελλην Ντύλαν. Βέβαια αφορά τους μορφωμένους πλέον.
    O προσφιλής Βρακίς, απ΄την άλλη, φέρει και νοοτροπία 70s-80s, ελευθεριακή, βρίσκεται μες στην ποιηση, δεν είναι τυπικός του γκλόσσυ καιρού του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Βρακί, μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και τι λόγος μας πέφτει για να τον συγχωρήσουμε; Θέλω να πω, δε φτάνουν όλα αυτά που μας χάρισε;

    Κι από μένα, Βρακί, μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις. Και να είσαι όπως είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άνοιξα την φόρμα, αλλά τελικά δεν έχω κανένα σχόλιο να γράψω. Τα χεις γράψει όλα ήδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. εγώ θυμάμαι να είμαι 5 ή 6 και να ακούω στο σπίτι το περιβόλι του τρελλού, είχα μόλις μάθει να βάζω μόνος μου το πικάπ.... τρελαινόμουν για το σαν ρεμπέτικο παλιό γιατί ήταν αλλιώτικο από χατζιδάκη, θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Αζναβούρ που κυκλοφορούσαν στο σπίτι.

    από τη Ρεζέρβα (που όταν κυκλοφόρησε ήμουν ένα σκατό) και μετά τον έχω βαρεθεί το Σαββόπουλο... δεν μου αρέσει (ούτε η ρεζέρβα) και δεν εννοώ παλιά, ούτε τώρα.

    Και ο Σαββόπουλος όσο κι αν ακόμη μου αρέσουν και με συγκινούν τα τραγούδια του, δεν είναι τόσο που με πειράζει που έχει συντηρητικέψει πολύ, μου φαίνεται ένας φιγουρατζής γέρος που δεν μπορώ να τον αγαπήσω. Έχω πολλά παραδείγματα ανθρώπων της ηλικίας του (και της δικής μου, κι εγώ ίσως) που γίνονται συντηρητικοί... κολλημένοι κλπ αλλά είναι αξιαγάπητοι ... ο Σαββόπουλος όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. γειά σου ρε Βρακί. σωραίος

    βυτίο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εγώ δεν μπορώ να τον συγχωρήσω, πάτησε με τα σκαρπίνια του όλες τις αναμνήσεις μου...
    Αλλά, τι ωραίες οι φωτογραφίες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλημέρα...

    Ο Σαβόπουλος "είναι ό.τι είναι κι ό,τι τραγουδά για σε"....
    Είναι η μουσική επένδυση της ζωής μας , από τότε που γενηθήκαμε ....

    Παρόμοια τα συναισθήματα φίλε μου....παρόμοια....

    Κι όσοι εκφράζονται αρνητικά για αυτόν, τον βλέπουν μέσα από πρίσματα άλλα ......αλλά ο καθένας ζει στην πραγματκότητα που έχει επιλέξει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι'αυτό....

    Πολύ θα' θελα να είμαι εκεί κοντα΄και να πάω να τον ξαναδώ ζωντανά...τυχεροί είσαστε εκεί στην Αθήνα, μόνο για τέτοια πράγματα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. για βρακί γράφεις εξαιρετικά, φαντάσου νά σουν σωβρακοφανέλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γάμησε. Κι ας το σιχαίνομαι το Σαββόπουλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κι εγώ που νόμιζα ότι μόνον εμένα έπιαναν ανεξέλεγκτα δάκρυα όποτε άκουγα Σαββόπουλο. Τελευταία φορά ήταν στο Μετρό, πάνε χρόνια, η συγκίνηση πάντα μένει... Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που'χει κάτι απ τις φωτιές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Όλοι οι γόνοι της μεταπολίτευσης με το ίδιο soundtrack μεγάλωσαν, μου φαίνεται.

    Για εμένα η κατάρρευση του μύθου ήταν σε μια συναυλία στην Πάτρα, το καλοκαίρι του 1996. Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού στην Κύπρο. Θα τον έβλεπα πρώτη φορά live, πήγα γεμάτος δέος στο Αρχαίο Ωδείο, άκουσα τα τραγούδια που μου τραγούδαγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρός... και ξαφνικά τα φώτα χαμηλώνουν, ξεδιπλώνεται μια τεράστια ελληνική σημαία στη σκηνή, και ο Σαββόπουλος ψέλλει τον Εθνικό Ύμνο. Στο καπάκι ρίχνει κι ένα μισαλλόδοξο λογύδριο για τους Τούρκους και με αποτελειώνει. Σοκ και δέος!

    Αλλά ο παλιός Σαββόπουλος είναι στο μυαλό μου ένας διαφορετικός άνθρωπος. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως το καλοκαίρι του 1996 τον απήγαγαν εξωγήινοι και έβαλαν στη θέση του έναν κλώνο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Εγώ πάντως μεγαλώνω τα παιδιά μου με το "παραμυθάκι" του τραβώντας γι' αυτά σημερινές πολαρόιντ. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο. Απόκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Και τώρα δεν μας λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη... Μόνο Σταύρο μας λένε... Κι αυτός μόνο Νιόνιος είναι, αλλά τα τραγούδια του ακόμα μας κάνουν και κλαίμε... Πολύ ωραίο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. κι εγω ερχομαι να συμφωνήσω εξισου με τη Jaquou, τον yX_ και τον Κατσαμάκη και να πω πως πάντα θα ψυθιρίζω τα τραγούδια του συνδέοντάς τα με τις δικές μου Polaroid!
    Πολύ ωραίο κείμενο ρε συ

    ΑπάντησηΔιαγραφή