δεν ξέρω τι είσαι

Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ανδροειδές και σε ένα παλιό καλό μηχανικό ρομπότ είναι στο δέρμα πιστεύω.

Δεν αρέσει το μέταλλο γενικά,

είναι κρύο κι έχει αυτή τη γεύση.

Ενας χημικός θα τα πει καλύτερα για την γεύση, 

όμως πρέπει να είναι ο σίδηρος.

Αλλά είναι μαλάκες ρε παιδί μου, 

δηλαδή και σε έναν ανθρωπο αν πας λίγο πιο κάτω απο το δέρμα, πάλι μεταλλική είναι η γεύση.

Δεν ξέρω αν περίμενες κάτι καλύτερο, αλλά κακώς έκανες αν περίμενες,

είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη,

και τα ανδροειδή και τα ρομπότ τα έφτιαξαν άνθρωποι

οπότε, χελόου, ελλατωματικά θα είναι.

Μην κοιτάς που ακούγομαι λίγο σαν σχιζοφρενής,

εμείς γίναμε μόνοι μας,

δεν μας έφτιαξε κανένας.

Προχτές στα διόδια έδωσα πενηντάευρο

σε έναν μαλλιά εικοσιτεσσάρων ετών.

Πρέπει να ήταν εικοσιτέσσερα δηλαδή.

Μόλις σταμάτησα μου είπε τραγουδιστά καλησπέρα,

στη φωνή έμοιαζε με αυτόν που γυρνάει στα εξάρχεια και λέει "μεεεε συγχωρείς κοπελιααα, μηηηπως περισσεύει κανένα ψιλό". Ένας είναι που τα λέει πολύ τραγουδιστά, αποκλείεται να μην τον έχεις δει. Είναι τελειωμένος λίγο αλλά ευγενέστατος.

Τέλος πάντων, μόλις ο μαλλιάς είδε το πενηντάευρο μου λέει "Δεκαεφτά χιλιάδες φίλε" και μετά πρέπει να το είπε γύρω στις σαράντα φορές.

Τρόμαξα λίγο. Με το που μου έδωσε τα ρέστα, του λέω γρήγορα "ευχαριστώ" και μου απαντάει "Παρακαλώ φίλε μου, καλό δρόμο". Και πριν προλάβω να ξεκινήσω γέλασε και πρόσθεσε "Δεκαεφτά χιλιάδες ρε φίλε".

Λοιπόν αυτός δεν ξέρω τι ήταν, αλλά σκεφτόμουν μετά ότι πρέπει να ήταν άνθρωπος.

Τα ανδροειδή και τα παλιά καλά μηχανικά ρομπότ δεν βραχυκυκλώνουν έτσι.