μπραζιλ

Οι μέρες που έχουμε deadline δεν με πειράζουν. 

Οι νύχτες όμως που έχουμε deadline μου τη σπάνε λίγο.

Φοράω τη μαύρη κελεμπία του ντάρθ μέσα από το τζην, βάζω το φωτόσπαθο στο standby και κάνω μια φθορά πιο γρήγορη από το άλμα.

Κάτω από τα γραφεία μας έχει κάτι πλαστικούς διάφανους σωλήνες που ξεκινάνε από το γραφείο του αφεντικού και καταλήγουν στην αριστερά πλευρά του εγκεφάλου μας.
Δεν ξέρω τι παίζει με αυτό το σωληνάκι. Μας κλέβει αριθμούς; Μας στέλνει φωνήεντα σπασμένα στη μέση, από αυτά που δεν κολλάνε με τίποτα; Δεν έχω ιδέα.

Εγώ του κάνω κάτι κόλπα που και που, τσακίζω το σωληνάκι για λίγο κι αυτός βγαίνει με κοστούμι και μας λέει "είναι δικιά σας ευθύνη να μην τσακίζει το σωληνάκι".

Είναι κάποιες μέρες που θέλω να μπω μέσα και να του πω "είμαι ο ντάρθ, παλιοαρχίδι".

Είναι άλλες μέρες που θέλω να χορέψουμε ένα τανγκο στην ταράτσα και μετά να τον σπρώξω. Δεν θέλω να σκάσει στην άσφαλτο, δεν με νοιάζει, θέλω μόνο να τον βλέπω να πέφτει για πάντα σε ένα μακρύ μονόπλανο.

Τελικά οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που θέλω να έρθετε όλοι, να βάλουμε τα καλά μας, να σπάσουμε τους τοίχους και να χαμογελάμε με υστερικά αμερικάνικα δόντια που γυαλίζουν στον ήλιο.